NOAH VANDEN ABEELE

"Er zijn in dit genre weinig pianisten die zo een gevoel kunnen overbrengen, die zoveel beelden kunnen opwekken en die zo een hart doen smelten.” Dat is wat Knack Focus schreef over 'Universe’, de eerste plaat van pianist Noah Vanden Abeele. In 2018 pakte de Ronsenaar liefhebbers van solopianomuziek in met zijn serene, neo-klassieke composities. Vanden Abeele zette op die plaat zijn conservatoriumdiploma in de kijker; de nummers waren volgens de regels van de kunst geschreven maar voelden dus - lees nog even de quote van Knack opnieuw - nooit leeg of ongeïnspireerd. Een vergelijking met Ludovico Einaudi - die andere pianoheld op de line-up - zou makkelijk gemaakt kunnen worden.

Na de release van zijn eerste album, gaf Vanden Abeele zelf toe dat hij toch iets miste en voor zijn tweede album zette hij in op radicale vrijheid. In zijn composities, zijn manier van spelen maar ook in zijn mogelijkheden. Op 'Horizon’ verkent de pianist letterlijk nieuwe horizonten door strijkers toe te voegen en door een oude liefde - analoge synths - te incorporeren in zijn muziek. Ten slotte is er ook nog de toevoeging van het meest fragiele instrument; zijn eigen stem. Die ingrepen zorgen ervoor dat 'Horizon’ niet enkel dynamischer, gelaagder en daardoor nog meeslepender wordt maar het album voelt vooral ook veel persoonlijker. Er is meer nabijheid, bijna intimiteit, tussen artiest en luisteraar, iets waar Vanden Abeele ook naar op zoek was.